Οι συμφωνίες του Μπετόβεν, αριστουργήματα της μουσικής αρχιτεκτονικής, προσφέρουν με την αειθαλή τους δύναμη, σε κάθε νέα ερμηνεία, ένα πεδίο αναστοχασμού της αξίας τους πέρα από τα όρια της εποχής στην οποία δημιουργήθηκαν. Έργο τολμηρό, η νεανική Συμφωνία αρ. 1 για πολλούς αποχαιρετά τον 18ο αιώνα, καθώς απομακρύνεται από τον κλασικισμό δίνοντας το στίγμα της ιδιοφυούς προσωπικότητας του συνθέτη και της επανάστασης που πρόκειται να φέρει στη μουσική πράξη. Ο οικουμενικός χαρακτήρας της επανάστασης αυτής, ως προάγγελος των δραματικών κορυφώσεων του ρομαντισμού, εκφράζεται μέσα από τη συγκινητική ρητορική του πατριωτισμού της Συμφωνίας αρ. 7, έργο που για τον Βάγκνερ είναι η «αποθέωση του χορού». Η Έβδομη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Βιέννη το 1813 σε φιλανθρωπική συναυλία αφιερωμένη στους βετεράνους της μάχης της Χάναου και έχει μείνει στην ιστορία επειδή το κοινό ενθουσιάστηκε τόσο με το δεύτερο μέρος (Allegretto) που ζήτησε την άμεση επανάληψή του. Τα έργα του προγράμματος ερμηνεύονται σε όργανα εποχής