Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, περισσότερο από κάθε άλλον συνθέτη του 20ού αιώνα, εξέφρασε μέσα από το έργο του με ανάγλυφο τρόπο  ̶ και ευρύτατη απήχηση ̶   τόσο την ταραγμένη εποχή στην οποία έζησε όσο και τις προσωπικές του αρχετυπικές αλήθειες. Το βάθος της μουσικής του σκέψης και η ειλικρίνεια της συνθετικής του γλώσσας διαφαίνονται ήδη από το πρωτόλειο,  νεανικό του Τρίο με πιάνο αρ. 1, ενώ έντεκα χρόνια αργότερα στη Σονάτα για βιολοντσέλο αναπτύσσει μια χειμαρρώδη ρητορική που συγκλονίζει. Αλλά δεν σταματά εκεί· στο μεταγενέστερο Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 10 ο ίδιος συνθέτης, έχοντας πλέον αγγίξει την ωριμότητα, γίνεται αφοπλιστικά αφαιρετικός, καθώς μεταχειρίζεται τον ήχο και τη σιωπή ως στοιχεία ισότιμα, μιλώντας με απλό και εύληπτο τρόπο για αισθήσεις και νοήματα βαθιά χαραγμένα στο συλλογικό ασυνείδητο. Εκλεκτοί μουσικοί που έχουν μακρά σχέση με το έργο του σοβιετικού συνθέτη φέρνουν στο φως όλες τις πτυχές της μουσικής του ιδιοφυίας.